வாழ்வின் சாரம்.

நாம், ஏற்கனவே இந்த வாழ்க்கையை நுகர்வது நமது உணர்வே என்று பார்த்தோம். உணர்வின் நுகர்வு தன்மை இக்கணம், இக்கணம் என இக்கணத்திலே நுகர்ந்து விடுதல் அவ்வளவே!

நுகரப்படும் உணர்வை சேமிக்கவும் முடிவதில்லை, அதில் மிச்சம் மீதி எதுவுமில்லை.

நேற்று முழுவதும் குதூகலாமாயிருந்தேன் என்பதில் இப்பொழுது எதுவும் சுவாரஸ்யமில்லை. எந்த பயனும் இல்லை. அது கடந்த ஒன்று. இதற்கு முன் நொடி உணர்ந்தது கூட 'கடந்த' ஒன்றுதான்.

அவ்வப்போது உணர்வது மட்டும் தானா? பின்பு வாழ்வின் சாரம் என்பது இவ்வளவுதானா? மிகவும் நகைச்சுவையான விஷயம் வாழ்வின் சாரமே இவ்வளவுதான்.

சரி இப்படி உணர்வதினால் நமக்கு என்ன கிடைக்கிறது? ஒன்றுமே கிடைப்பதில்லை. ( அவ்வப்போது சற்று 'சேர்ச்சை'யாக இருப்பது தவிர!. )

இந்த சேர்ச்சையில் திருப்தியடைவது யார்?

சந்தேகமென்ன மனம் தான். இது சேர்ச்சையாக இருக்கிறது என தீர்மானிப்பதும் மனமே.

மிகவும் ஏமாற்றம் அளிக்கிறது. வாழ்க்கையே இவ்வளவுதானா?

மனிதனுக்கு மட்டுமல்ல, இங்கு வாழும் உயிர்களுக்கும் இதே நிலைமை தான். இந்த பூமியில் உள்ள உயிர் தொகுதிகளுக்கே இதுதான் நிலைமை. அவ்வப்போது உணர்ந்து விடுதல் அவ்வளவே!. மொத்த வாழ்வின் சராமுமே இக்கணத்தில் நிகழும் உணர்வு மட்டுமே!

சகோதரா, உன் பார்வையில் ஒரு நாய் பிழைப்புக்கு என்ன அர்த்தமோ , இம்மியும் மாறாமல் உன் வாழ்வுக்கும் அதேயளவுதான் அர்த்தம்.

அமாம்,

இந்த மனம், இந்த உணர்வு இரண்டை மட்டும் நம்பி ( இதுதான் வாழ்க்கை என ) வாழ்பவனுக்கு இதற்கு மேல் இந்த வாழ்வில் பொருளில்லை